Diana

Ik wou hem omhelzen én ik wou hem smacken

Diana’s zoon was 14 jaar oud toen hij werd gearresteerd op verdenking van straatroof met geweld. Na de eerste shock volgde een lange weg langs instanties en veel vooroordelen over Diana als alleenstaande moeder. Ze vertelt over wat er gebeurt aan de andere kant van criminaliteit, waar zo veel jongeren snel en diep in de problemen komen.

Overlevingsmodus
“Toen hij werd gearresteerd, was ik compleet in de war. Het ging al een tijdje niet zo goed met mijn twee zoons, ze kwamen steeds vaker in ruzies terecht. Maar dat er om zeven uur ‘s ochtends een arrestatieteam in mijn tuin stond, kon ik echt niet zien aankomen. Ik dacht echt dat ze aan de verkeerde deur stonden. Pas later in het proces kreeg ik een beetje door wat er aan de hand was.
Het voelt of je kind wordt weggerukt, en je kan geen afscheid nemen. En bovendien had ik nog drie andere kinderen waar ik me ook over moest bekommeren. Ik moest mijn dochtertje natuurlijk gewoon nog naar school brengen. Je moet gewoon functioneren, maar je gaat in de overlevingsstand.”

Het voelt of je kind wordt weggerukt, en je kan geen afscheid nemen

We gaan hier samen doorheen
“Toen ik hem voor het eerst weer zag, wilde ik hem omhelzen, maar hem ook smacken. Het enige dat ik wilde, was dat hij eerlijk was. Dat was hij gelukkig ook. Toen ik vroeg “Heb je het gedaan?” zei hij “Ja mama, ik heb het gedaan.” Ik gaf hem een tik op zijn achterhoofd en heb hem omhelsd. En ik heb hem beloofd: we kunnen het verleden niet veranderen, maar we gaan hier samen doorheen. Ik heb hem gezegd dat ik van hem houd, maar dat ik niet goedkeur wat hij heeft gedaan. Dat accepteer ik niet.
Hij heeft thuisdetentie gekregen. Toen is hij wel gaan nadenken, hij zag wat het met ons deed. Het was ook geen boef die ’s nachts niet thuiskwam hè, hij deed het gewoon overdag en om zes uur zat hij netjes aan tafel.”

Ik houd van hem, maar ik keur niet goed wat hij heeft gedaan. Dat accepteer ik niet

De Moeder is de Sleutel
“De hulpverlening werkte in het begin eerder tegen dan mee. Telkens moest ik mijn verhaal opnieuw vertellen en iedereen vond maar iets. Dat maakt je onzeker, en als alleenstaande moeder kreeg ik het gevoel dat ik minder was. Het voelde alsof mijn kinderen gedoemd waren om te mislukken. Terwijl: er is één persoon die altijd alles weet en voelt, die het huis draagt, en dat is de moeder. Gelukkig heb ik van iets negatiefs iets heel positiefs weten te maken. Want toen ik begon te veranderen, gingen mijn kinderen mee. Daar is mijn stichting uit voortgekomen, waar mijn zoon nu ook voor werkt. Om uit eigen ervaring een stem te geven aan de vergeten groep.”